Przywitaliśmy się. Wsiedliśmy do auta. Jacques zmęczony. Ja też. On poszedł spać przed 23, ja o 2 nad ranem...
Jedziemy. Praga piękna. Słońce świeci mocno. Wszędzie budzi się życie a budzi się już od wcześniejszych godzin, z tym że jeszcze w momencie kiedy jedziemy my, nie jest tak do końca obudzona... Czasami ludzie pytają mnie, dlaczego Praga? Czemu właśnie tu mieszkam? Odpowiedź jest tylko jedna: przyjedź sam, wstań rano i przejdź się po mieście. Albo też naprawdę późnym wieczorem. To miasto jest magiczne i nie może być inaczej. Więc jak tu nie mieszkać?
Tymczasem dojeżdżamy przed basen Podolí. Trzeba będzie zaparkować. Jacques zapomina skręcić w odpowiednią uliczkę, więc teraz należy trochę się pokręcić inną drogą. Zbliżamy się do parkingu ale od strony zakazu wjazdu. Nie da się wjechać, objeżdżać za długo by było. Manewruje autem, ustawia go tyłem i cofa w stronę zakazu. Na parkingu jakoś dużo dziś samochodów, żeby zaparkować trzeba cofać dalej. Nagle przed nami pojawia się śmieciarka. Oni nie mogą jechać do przodu, my chcemy jechać do tyłu. Więc nikt nie może. Kolejne manewrowanie autem, kręcenie, wpychanie na siłę pojazdu w szczelinę, gdzie nawet ja bym się nie zmieścił. Auto cudowanie się wpycha. Pan od śmieci wygraża, pluje się, krzyczy i kręci głową. Kretyn, kretyn, słuchać. Komiczna sytuacja. Co mi pozostaje, śmieję się a tuż obok mnie kolega wykrzykuje słowa pod adresem Śmieciarza Nie umiem francuskiego ale słowo Merde!, doskonale jest mi znane. Śmieję się jeszcze bardziej. Lubię takie sytuacje, co mam na to poradzić. Śmieciarka odjeżdża, my wyjeżdżamy, cofamy i wreszcie parkujemy.
Poprzednim razem Jacques zapomniał na basenie ręcznika, potem czapki, kluczy... czego dziś zapomni? Tylko żelu pod prysznic, jak się okazuje. Nie szkodzi, pożyczam mu bez problemu. Pod prysznicem kolejna komiczna sytuacja, ponieważ nagi kolega sięga po kąpielówki i oczywiście już je chce ubierać, kiedy facet obok niego wykrzykuje, że to jego majty. Krzyczy przy tym tak głośno, że wszyscy patrzą. To się nie można pomylić? I tak po ranu? Bez uśmiechu? Bez humoru? No to przynajmniej ja się zaśmieję.
„Czesi są jacyś nieprzyjemni, nie?” pyta mnie Jacques.
Śmieję się. „No są” odpowiadam, bo co tu więcej dodawać. Co poradzić?
Wychodzimy na zewnątrz, całkiem ciepło, ale woda tak jakby zimna za bardzo, 25 stopni. Wskakuję od razu, bo jak nie wskoczę, to będę tam stał i dziesięć minut będę najpierw zapoznawał z wodą swój palec u nogi, kolejne dziesięć całą stopę, potem odważę się wejść po kolana, następnie do pasa a kiedy już wreszcie wskoczę (nie znoszę wody poniżej stu stopni) to okaże się, że kończy się nam czas i trzeba wychodzić. Pływamy sobie. Ostatnim razem Jacques udawał w wodzie trupa po przepłynięciu dziesięciu basenów, co dziś? Dziś nie udaje. Dziś tylko unosi się przez chwilę na wodzie. Jakaś pani krzyczy do swojej córki, czy ją słyszała, Jacques krzyczy że tak, że on ją przecież słyszy. Śmieję się. Pani nie wie co to uśmiech. Na szczęście wszystko przebiega już w porządku.
W drodze powrotnej postanawiamy znaleźć w centrum (Národní třída) nową piekarnię. Aby tam dojechać wleczemy się autem, ponieważ Praga zaczyna już być zawalona samochodami. W każdym samochodzie jedna elegancko ubrana dupa (żeńska i męska). Maklerzy, dyrektorzy i kto wie co tam za dziwności jeszcze. Muszą jechać autem, nie przeszkadza im że czekają po pół godziny na każdym świetle, oni przecież metrem i tramwajem nie pojadą. Tak jeżdżą biedni. Każdego kopnąłbym w cztery litery za to, ale cóż świat się nie zmieni i ludzie też nie.
Znajdujemy piekarnię, ale nie znajdujemy parkingu bo wszędzie pełno. Trzeba zakręcić, może z drugiej strony. Ale z drugiej też nie. Tymczasem przed nami auto z panią na górze podlewającą wiszące przy drodze kwiaty. Ona podlewa. My czekamy. Ale fajna praca, myślę sobie, też bym mógł to robić. Podlewać kwiatki. Auto odjeżdża parę metrów i się zatrzymuje, my to samo. A pani sobie podlewa. Ktoś trąbi za nami, trzeba gdzieś skręcić. Jedyna możliwość obok lejącej pani wodę z beczki. Podjeżdżamy. Woda jak nie chluśnie nam do środka auta. Wszystko mokre. Pani stoi dwa metry nad nami i z góry wykrzykuje, że debile, że głupi, wariaci, że co za pomysły mamy podjeżdżać tak blisko gdy ona leje... no to odjeżdżamy. Nagle widzimy trochę wolnego miejsca. Już! Stoimy. Wysiadamy. Podchodzi starsza pani, nie wiadomo skąd się pojawiła, jak widmo. „Czy panowie przyjechali na budowę?”. Rozglądamy się, rzeczywiście coś się buduje. Piekarnia przed nami, parę kroków. Mówimy, że nie, my tylko po pieczywo i spadamy. Ale nie możemy tam stać, bo co gdyby jej teraz tam auto na budowę przyjechało? Śmieję się. Pani nieprzyjemna nie wie co to uśmiech. Jacques wykrzykuje swoje „Merde!”. Mówimy że tylko na minutę. Nie ma szans. Tam proszę jechać, dziesięć metrów dalej można się zatrzymać, tu nie. Śmieję się. Jacques przeklina po francusku. Wsiada, trzaska drzwiami, parkuje kawałek dalej. Pani siada uspokojona. My idziemy wreszcie do nowej piekarni. Kupujemy pyszne bułki z żurawiną, croissanty z masłem i z czekoladą. Już z daleka widać, że będą pyszne, ale drogie, więc nie ma się czemu dziwić. Wracamy do auta, ignorując panią. Oczywiście żaden pojazd nie pojawił się w naszym wcześniejszym miejscu zatrzymania. Odjeżdżamy. Tam ktoś trąbi. Na nas? Chyba nie, zresztą wszystko jedno. Na szczęście udaje nam się dojechać do domu. Wjeżdżamy windą na czwarte piętro kamienicy, schodami wchodzimy na piąte. Robi się kawa, świeży sok z pomarańczy z nieświeżej sokowirówki i zanosimy wszystko na ogromy taras, skąd mam Pragę jak na dłoni. Jemy, pijemy, słońce świeci, przed oczami Zamek na Hradczanach i cały Žižkov, gdzie mieszkamy. Żyć nie umierać.
Dzień dobry, Prago. To miasto jest takie piękne, ale ludzie nie potrafią pięknie żyć, niestety. Czy jeden uśmiech naprawdę kosztuje tak wiele? Czy to już nie można chwilę poczekać, przepuścić kogoś, wyjść komuś naprzeciw i po prostu być dla człowieka człowiekiem?
Dlaczego nie możemy dziękować Bogu za to że żyjemy każdego dnia? Że się budzimy i funkcjonujemy? Że mamy ręce? Że mamy oczy i widzimy słońce? Drugiego człowieka? Może fajnie by było czasem uczcić życie i Boga, który przecież jest również w nas, poprzez sympatię dla drugiego człowieka?
To by było na tyle. Zainteresowanych zapraszam na dzisiejszy chat ze mną. Informacje na facebooku.
